Czego potrzebujesz, by z sukcesem odpieluchować dziecko?

Przed tym dylematem prędzej czy później staje każdy rodzic. Są takie dzieci, które już przed roczkiem wołają siusiu. Podobno. Kosmici i Nessi też podobno istnieją... Są rodzice, którzy stosują naturalną higienę niemowląt i nie znają smrodku brudnej pieluchy a tym samym nie mają problemów z pozbyciem się jej. Tak jakby dziecko w pieluszce było czymś nienaturalnym... W każdym razie ja jestem z tych, co to wielbią pieluszki - gdzieś tak do drugiego roku życia dziecka! Potem wypada się ich pozbyć... Jako, ze przerabiam to po raz drugi mogę z ręką na sercu powiedzieć, że poznałam sekret sukcesu! 

Internet, prasa, telewizja i wszelkiej maści poradniki pełne są złotych rad: jak z sukcesem odpieluchować dziecko? Podobno nawet są inne metody dla dziewczynki, a inne dla chłopca! Zdesperowani rodzice szukają tego cudownego środka, który niczym magiczne zaklęcie uwolni ich i ich dzieci od pieluch. Znam tę desperację, oj znam! Zaczynając odpieluchowanie pierwszego dziecka sądziłam, że będzie to całkiem proste, a odpieluchowując drugie, liczyłam na to, że pójdzie mi lepiej niż za pierwszym razem. Jak się okazało ani poradnikowe czary mary, ani porównywanie do dzieci znajomych (czy młodszego do siostry), ani wymyślne gadżety nie pomagały w tym trudnym procesie. Jednak dziś już wiem, co jest potrzebne, by z sukcesem odpieluchować dziecko...

Po pierwsze: CIERPLIWOŚĆ, bo nasze oczekiwania i często wygórowane ambicje podsycane docinkami znajomych ("A twoje dziecko jeszcze nosi pieluchę? Mój Karolek to już od roczku sika na nocnik!) niczemu nie służą, a już na pewno nie przyspiesza pożegnania z pieluchą! Dziecko musi dojrzeć do kontrolowania swoich potrzeb - według lekarzy taką dojrzałość osiąga zwykle około drugiej połowy trzeciego roku życia! U nas było podobnie: starsza została odpieluchowana po drugich urodzinach, młodszy obecnie, czyli w wieku dwóch lat i ośmiu miesięcy. Sadzanie na nocnik dziecka, które dopiero co nauczyło się siadać i przypadkowe "łapanie" siusiu nie ma nic wspólnego z nauką kontrolowania swoich potrzeb... My zaczynaliśmy około drugiego roku życia. Jeśli wydaje wam się (tak, jak nie raz wydawało się mi), że wasz trzyletni Marcinek nigdy nie nauczy się robić na nocnik, zastanówcie się, czyz ancie jakiegoś dorosłego Marcina w pieluchach? No właśnie... Ja też nie znam!


Po drugie: CIERPLIWOŚĆ, bo jak już nadejdzie ten odpowiedni czas wcale nie znaczy to, że dziecko załapie o co chodzi w pięć minut! Są maluchy, które zaprzyjaźniają się z nocnikiem po kilkunastu podejściach, a są takie, które po kilkudziesięciu nadal prostują nóżki na jego widok i preferują robienie siusiu ( a co gorsza też tych grubszych spraw...) w stylu "na uciekiniera'... Po uciekinierze trzeba sprzątać, dużo sprzątać, a więc...


Po trzecie: CIERPLIWOŚĆ, bo do zmywania podłogi i szorowania dywanu, tudzież prania gatek  po kilkanaście razy dziennie jest ona niezbędna! A odpieluchowując potomka będziecie musieli polubić się ze ścierką/mopem, szczotką ryżową (jeśli macie dywany), pralką i odświeżaczami powietrza ... Bóg jedne wie, ile ucierpiał mój kręgosłup i pokryte egzemą dłonie na zmywaniu siuśkowych kałuż i co sobie myśleli znajomi czując trudny do usunięcia smrodek po entej z kolei wpadce podczas zabawy na dywanie... Ja niestety (albo i stety) wychodzę z założenie, że odpieluchowanie polega na ... zdejmowaniu pieluchy, więc wiecie... Nie da się tego zrobić pachnąco, lśniąco i bez uszczerbku dla domowego otoczenia oraz zwiększonego zużycia preparatów czyszczących, jak również bez klnięcia (oczywiście pod nosem, jak na idealną matkę przystało :P) przy czwartym automacie majtek i ósmym zmywaniu podłogi w ciągu jednego dnia...

Po czwarte: CIERPLIWOŚĆ, bo jak już bąbel załapie o co chodzi z tym topkiem, to słowo: "Mamoooooo!" lub w rozwinięciu: "Mamooooo siku / na nocnik / pichu / na kibel / AA!"  (czasem też "Tatooooo!" - czego wam życzę) będziecie słyszeć po kilkadziesiąt razy dziennie i będziecie MUSIAŁY zareagować, bo przecież jak udacie, że nie słyszycie albo odpowiecie: "Zaraz!" to się brzdąc posika! Także powiedzmy sobie, że lepsze już bieganie na każde zawołanie (choć pewnie nie raz okaże się, że mu się wydawało albo, że prędzej robi niż woła...) jest już lepsze niż pranie, wycieranie i wąchanie...przepraszam - psikanie odświeżaczem powietrza (patrz punkt wyżej). Z doświadczenia mogę powiedzieć, że wołanie za potrzebą u takiego uczącego się malucha przybiera na sile: gdy pora spać, w sklepie (najchętniej przy kasie) i w kościele.

Po piąte, szóste i siódme: KONSEKWENCJA, DYSTANS I SPOKÓJ!
Jak już postanawiacie, że czas na odpieluchowanie to nie zmieniajcie zdania w ... sklepie, w kościele czy w gościach (patrzcie punkt wyżej). Konsekwentnie oswajajcie z nocnikiem, sadzajcie i nie dajcie się przekonać do powrotu pieluszki (chyba, że wasze dziecko ma 6 miesięcy i wydawało wam się, że to już). Ważne jest też przyzwyczajenie i wyczucie momentów: dzieciaki często załatwiają pewne potrzeby o podobnych porach i wtedy warto regularnie sadzać je na nocnik (np. po śniadanku czy po wstaniu z łóżka).
Wiem z doświadczenia, że z pozbywaniem się pieluch jest podobnie jak z wieloma innymi sprawami w życiu: im bardziej chcesz i im mocniej się spinasz, tym słabiej to wychodzi. Wiem, że niełatwo jest zachować dystans, kiedy podczas wizyty koleżanki z LO twoje dziecko praktykuje styl "na uciekiniera" (naprawdę to przeżyłam!) albo w kolejce w sklepie nogawka spodenek przybiera dziwny kształt (całe szczęście, że prawie nie bywam w restauracjach, bo trauma dla niektórych osób mogłaby być większa, aniżeli w przypadku pampersa z niespodzianką...), ale ... w takich sytuacjach tylko dystans może was uratować!
No i spokój, bo jak zamiast cichaczem wyjść z delikwentem z tego sklepu do toalety czy choćby do samochodu, krzykniecie na całe gardło: "Znowu narobiłeś w majtki!!!!!" to wtedy już na pewno wszyscy się pokapują, skąd ten "zapaszek"...

Prawda, że potrzeba niewiele? U nas dziś piąta noc bez pieluchy. Bez tych siedmiu cudownych środków nie dałabym rady... :)